معمار کانادایی، موشه سَــفدی، در سال 1967، مجمتع مسکونی ای از نظر فرمی و حجمی تجربی و تقریبا غریبی را بر اساس ترکیبی غیرمترقبه از واحدهای مدولار بتنی، برای نمایشگاه جهانی مونترال، طراحی کرد و ساخت. سـَــفدی در این مجموعه که هبیتات 67 نام گرفت، تلاش کرد، به تعریف جدیدی از زیستِ شهری، مجتمع های مسکونی ارزان قیمت و خلق کامیونتی یا باهمادی خودمختار و خودبنیاد، مشتمل بر واحدهای اموزشی و تجاری دست یابد. تمام واحدها بر اساس قطعات پیش ساخته ی مقوم در محل شکل گرفتند، هر کدام از ان ها، از بام باغی بهره می بردند که عملا سقف واحد پایین دستی شان بود.

سـَـفدی بریده از ره یافت هایِ حومه شهریِ توسعه ی بافت شهری، به دنبال خلق گونه ی نوینی از سکنای درون شهری بود که بتواند به تراکم بالای انسانی در مقیاسی محدود پاسخ دهد و در عین حال برای تمام ساکنین حوزه خصوصی ای فراهم اورد. مجموعه برای 1000 واحد مسکونی پیش بینی شده بود تا حین برگزاری نمایشگاه میزبان بازدیدکنندگان مهم باشد، متاسفانه پروژه به 158 واحد تقلیل یافت و مدرسه و واحدهای تجاری ان نیز حذف شدند، فرایند ساخت در سال 1966 اغاز شد و خیلی زود 354 بلوک بتنی بر در مارک دورین کوئِی بر کناره ی رودخانه سنت لورنس همچون رشته کوهی بالا رفت، 15 گونه متفاوت مسکن برای خانوارهایی با بعدهای متفاوت و خلق کامیونتی های متنوع توسط سـَــفدی طراحی شد.

سفدی با این ایده که هزینه ساخت مجموعه را پایین بیاورد، نقشه ای برای تولید انبوه بلوک های بتنی در خود سایت تحریر کرد. او نهایتا به الگوی پیش سازی رسید و در یک شبه جزیره نزدیک سایت کارخانه ای برای ساخت واحد های مسمونی طراحی کرد. هر چهار قالب بزرگ یک واحد استاندارد ایجاد می کرد. یک مش فولادی تقویت شده به یکباره درون قالب ها فرو می رفت و بتن دورادور ان را فرامی گرفت، پس از انکه واحد بتنی تکمیل می شد، از قالب بیرون می امد و به خط تولید دیگری منتقل می شد که در ان کف پوش های چوبی به مجموعه اضافه می شدند و تاسیسات مکانیکی و الکتریکی نیز در مجموعه جانمایی می گردیدند. پنجره ها و پوسته های عایق در گام بعد نسب می شدند و حمام پیش ساخته و اشپزخانه مدول شده مجموعه نیز در گام بعد در بنا جانمایی می شدند، نهایتا هر واحد با کرین به جای از پیش تعریف شده خود منتقل می گردید.

از منظر فرمی، مکعب در قامت حجم مبنای پروژه نماد مقوم بودن، حقیقت، کمال اخلاقی و اندیشه تمدنی ماست، کلیت مجموعه در قامت یک حجمِ پیکره وار عظیم الجثه، پیاده راه های هوایی را همچون تراس های شهری معلق به یک دیگر متصل می کند و نقشی از تبلور فضایی را رقم می زند، در عین حال تبلور فضای منفی و آسانسورهای بزرگ مقیاس رویه ی دیگری از تجربه انسانی را پیش روی مخاطب قرار می دهد تا مجموعه پلی باشد میان واقعیت و خیال.

متاسفانه هبیتات 67 برخلاف پیش بینی سفدی به هیچ وجه از نظر هزینه یهینه نبود، هزینه ساخت مجموعه به رقمی حدود 22195920 دلار بالغ شد، یعنی برای هر واحد تقریبا 140000 دلار، جدا از این مجموعه عملا جذب شهر نگردید، چرا که فاصله اش از مرکز مونترال زیاد بود، اما نهایتا پروژه هنوز یکی از نمونه های موفق پیش سازی در مقیاس کلان است و الگوی ساخت و ساز صنعتی و کارخانه ای سفدی همچنان یکی از بهترین و شاخص ترین نمونه ها برای تمامی ان هایی است که تلاش دارند در مقیاس وسیع دست به ایده ال سازی بزنند.